خلوتگاه من

بنام اهورا که هرچه دارم از اوست 

به رفتن خیلی وقته فکر میکنم 

یه عمره که بد بختی هامو ذکر میکنم 

کسی نبود برام اگر بود واسه خودم نبود 

هر کی برای خودش 

شاید زندگیمون درست بشه اما کی 

این مصیبت و بلا اما تا کی 

شاید تا زمانی که هست زندگی درموندگی هم هست 

با خودم شعری از رفتن رو میخونم :

دارم ميرم از اين ديار

دوست ندارم گريه کني

ميرم بايد به خاطراتم اين دفعه تکيه کني

دارم ميرم خدافظي 

نميکنم تا اخرش 

دارم ميرم رفتنم رو 

هيچکس نميشه باورش

اينجوري نبين سرد شده قلبه من 

انيجوري نبين

اينجوري نگيم که زياده درد من 

اينجوري نگيم

رفتن با افسوس که اینجا به ارزو ها ت نمیرسی و با رفتن میخوای به اهدافت دست یابی 

وطن کجاس خانه ی من کو جایی که ارزش و احترام داشته باشم 

جایی که بتونم بدون توهین و اهانت به عقایدم زندگی کنم اوونجا کجاس نمیدونم من هنوز حیرونم